کاش سینماگران و روانشناسان به احترام «کتی بیتس» حتما فیلم «میزری» (misery) را چند بار ببینند. متاسفانه بضاعت و توان هنری و آکادمیک سینماگران خصوصا بازیگران ما بجز معدودی اسفبار است، نه زیاد کتاب میخوانند و نه خوب فیلم می بینند !!!
این فيلم درباره زن نگون بختی است به نام «آنی» با بازی حیرت انگیز «کتی بیتس» كه قبلا پرستار بوده و اینک تنها و بی کس در يك منطقه كوهستانی زندگی می‌كند. او به طور اتفاقی مردی به نام «شلدون» با بازی «جیمز کان» كه گرفتار كولاك شده است را نجات می‌دهد.
شلدون نويسنده داستان‌های عاشقانه‌ای است كه آنی به شخصيت اصلی آن به نام «ميزری» علاقه زيادی دارد. شلدون به آنی اجازه می‌دهد دست نوشته‌های داستان جديدش را بخواند. آنی از خواندن داستان كه در آن ميزری می‌ميرد خشمگين می‌شود و شلدون را زندانی می‌كند و از او می‌خواهد تا داستان را بازنویسی کند و قسمت آخرش را تغيير دهد. از اینجا بازی شاهکار «کتی بیتس» هر بیننده ای را میخکوب می کند.
او تابلوی بالینی یک فرد مبتلا به «اختلال دو قطبی» (Bipolar) است که در آن هر دو علائم «شیدایی» و «افسردگی» به‌طور هم‌زمان بروز می‌کنند و خطرناک‌ترین دوره ها در اختلالات خلقی هستند 
را با تمامی سلول های وجودش بازی می کند و تمامی جوایزی را که تصاحب کرده از جمله «اسکار بازیگری» گوارای وجودش باد. به جرأت ادعا می کنم که ساعتها می شود در مورد شخصیت آنی و ریزه کاری های بازی «کتی بیتس» بحث و گفتگو کرد. کاش مجالی بود و به بهانه این فیلم در مورد «ادبیات درمانی» (biblio therapy) و استفاده از کتاب و قصه در سلامت روانی بیماران صحبت کرد که به زمان یونان باستان برمی گردد که کتابخانه های یونانی به عنوان مکان های مقدس با قدرت های درمانی شناخته می شدند.
«زیگموند فروید» هم در برخی از جلسات روانکاوی خویش از این روش استفاده می کرد، که از آنها به عنوان «قصه های شفابخش» (Healing Stories) تعبیر می شد.
اما هرچه که بود، قصه درمانی نه تنها برای آنی شفابخش نبود، بلکه بلای جانش شد و به زندگی اش خاتمه داد، چرا که شلدون توان و مهارت درمان او را نداشت و سرانجام انسان نگون بخت دیگری از دنیای ما خداحافظی کرد.
