“برای این بیماران «دنیا تماما صحنه نمایش است”.
افراد با اختلال شخصیت نمایشی (HISTRIONIC PERSONALITY) چه کسانی هستند؟
برای این بیماران «دنیا تماما صحنه نمایش است» و آنها مانند «ستاره های سینما» در روابط با اشخاص نقش بازی می‌کنند. در برخود با این افراد «صحبتهای پر آب و تاب و جلب توجه کننده» مکررا دیده می‌شود. آنها هر چیزی را مهمتر از آنچه که واقعا هست، جلوه می‌دهند. رفتار بیمار در هر دو جنس «اغواگرانه و نمایشی» است، بخصوص از لحاظ جنسی اهل «لاس زدن و عشوه کردن» هستند، بویژه زنان که ممکن است بصورت اغوا کننده‌ای «لباس بپوشند، رفتار کنند یا خود را آرایش نمایند». اما این بیماران در روابط جنسی واقعی خویش مشکلات زیادی دارند. زنان ممکن است به ارگاسم نرسند و مردان نیز (ناتوانی جنسی) دارند. این بیماران همچنین ممکن است برای جلب توجه «ژست‌های تهدید» و «خودکشیهای نمایشی» یا «بیماریهای جلب توجه کننده» را داشته باشند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت نمايشي، هرگاه مركز توجه ديگران نباشند احساس ناراحتي يا عدم قدرداني مي كنند. آنها اغلب با شور و نشاط زياد و چشمگير مايلند توجه ديگران را به خود جلب كنند و ممكن است با اشتياق، گشاده رويي ظاهري يا عشوه گري، آشنايان جديد را شيفتة خود سازند. اگرچه، وقتي اين افراد پیوسته خواهان توجه باشند، اين ويژگيها وضوح كمتري مي يابند. آنها در ميهمانيها به هر قيمتي كه شده نقش «گل سرسبد مجلس» را بازي مي كنند. هرگاه مورد توجه قرار نگيرند، ممكن است براي جلب توجه ديگران، كار برجسته اي انجام دهند(براي مثال، داستانهايي بسازند و يا صحنه اي را خلق كنند). اين نياز اغلب در رفتارشان با متخصص باليني نيز آشكار مي شود (براي مثال، چاپلوسي، آوردن هدايا، ارائة توصيفهاي مهيجي از نشانه هاي جسماني و رواني كه هر جلسه با نشانه هاي جديدي جايگزين مي شوند).
قيافة ظاهري و رفتار افراد مبتلا به اين اختلال، اغلب از لحاظ جنسي به طور نامناسبي تحريك آميز يا اغوا كننده است. اين رفتار نه تنها معطوف افرادي است كه او به آنها علاقة جنسي يا عاشقانه دارد، بلكه در طيف گسترده ي روابط اجتماعي، شغلي و حرفه اي نيز به گونه اي رخ مي دهد كه فراسوي رفتار مناسب براي بافت اجتماعي است. بيان هيجاني آنان ممكن است سطحي باشد و به سرعت تغيير كند. افراد مبتلا به اين اختلال همواره از ظاهر جسماني خود براي جلب توجه ديگران استفاده مي كنند. آنها به شدت علاقمند به تحت تأثير قرار دادن توسط ظاهر خود هستند و زمان، انرژي و پول زيادي را صرف خريد لباس و آراستن خود مي كنند. آنها ممكن است به تعارفها و تمجيدهاي مربوط به قيافة ظاهري توجه زيادي داشته باشند و به سرعت و با شدت نسبت به انتقاد از سر و وضع خود واكنش نشان دهند و يا با يك عكس كه آنها را خوشايند نشان نمي دهد، ناراحت شوند.
سبك گفتاري اين افراد به شدت تأثيرگذار و فاقد جزئيات است. عقايد تند يا افراطي با فراست شگرفي بيان مي شوند ولي دلايل زيربنايي معمولاً مبهم و گنگ هستند و حقايق و نكات تأييد كننده وجود ندارند. براي مثال، يك فرد مبتلا به اختلال شخصيت نمايشي، ممكن است معتقد باشد كه شخص معيني، يك انسان شگفت آور است، ولي با اينحال قادر نيست كه نمونه هاي خاصي از ويژگيهاي خوب او را براي تأييد نظر خود ارايه دهد. افراد مبتلا به اختلال با خودنمايي، تظاهر و بيان افراطي هيجان مشخص مي شوند. آنها ممكن است با ابراز علني و افراطي هيجاني خود باعث ناراحتي دوستان يا آشنايان شوند(براي مثال، در آغوش گرفتن آشنايان دور با شور و شوق افراطي، گرية غيرقابل كنترل در موقعيتهاي احساسي جزئي، يا قشقرق بازي). با وجود اين اغلب به نظر مي رسد كه هيجانهاي آنان چنان به سرعت تغيير مي كنند كه عميقاً قابل احساس نيستند به همين دليل ممكن است ديگران آنان را به وانمود كردن اين احساسها متهم سازند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت نمايشي بسيار تلقين پذيرند. عقايد و احساسات آنها به سادگي تحت تأثير ديگران و هوسهاي گذراي خودشان قرار مي گيرد. آنها بويژه از نظر اعتماد كردن به افراد صاحب قدرت، ممكن است بسيار زودباور يا ساده لوح باشند و عقيده داشته باشند كه اين افراد به صورت معجزه آسايي قادرند مشكلات آنها را حل كنند.
اين افراد ميل دارند تا به ديگران شك كنند و به سرعت مجاب شوند. افراد مبتلا به اين اختلال، اغلب روابط را صميمانه تر از آنچه واقعاً هست در نظر مي گيرند و تقريباً هر آشنايي را با «عزيزم» يا «دوست عزيزم» خطاب مي كنند و پزشكاني را كه تنها يك بار و يا دوبار و آنهم تحت شرايط حرفهاي ملاقات كرده اند، با اسامي كوچك مورد خطاب قرار مي دهند. در اين گونه افراد، خيالپردازيهاي عشقي شايع است.
