فیلم «اشتیاقی خاموش» (A Quiet Passion) به کارگردانی «ترنس دیویس» دربارهٔ زندگی «امیلی دیکنسون» (Emily Dickinson) شاعر پرآوازه امریکایی قرن نوزدهم است که بیشتر اوقات تنهایی را ترجیح می داد، خصوصاً هنگام کار بر روی اشعار خودش، و بر این باور بود که «بعضی اوقات سکوت کردن بهترین کلام است.
پس از مرگ دیکنسون، خواهر کوچکترش مجموعه‌ای شامل ۱۸۰۰ قطعه شعر را در اتاق خواب وی پیدا کرد. دیکنسون تمام عمرش را صرف خواندن کتاب و نوشتن کرد.
او هیچ‌گاه ازدواج نکرد و بیست سال آخر عمرش را در انزوا گذراند، به ندرت خانه‌اش را ترک می‌کرد، وقتی زنگ در خانه‌اش به صدا درمی‌آمد پنهان می‌شد و ترجیح می‌داد با کسی روبه‌رو نشود. پس از مرگِ مادر و چند تن از دوستانش منزوی‌تر شد، و برای ارتباط گرفتن با دیگران از نامه استفاده کرد و از این طریق ارتباط خود را با دیگران حفظ کرد.
یکی از شعرهای زیبای او چنین می گوید: 
یک روز خودم را خواهم بخشید
از آسیبی که به خویش روا داشتم
از آسیبی که اجازه دادم
دیگران بر من روا دارند
و چنان محکم
خویش را در آغوش خواهم کشید
که هرگز ترک خود نکنم.
این شاعر آمریکایی، که در پنجاه و پنج سالگی از دنیا رفت، برای مرگش آماده بود زیرا تابوت، لباس، و حتی جای نشستن سوگواران را هم تعیین کرده بود.
و چه زیبا گفت:
اگر بتوانم دلی را از شکستن باز دارم؛
بیهوده نزیسته‌ام!
اگر بتوانم رنجی را بکاهم
یا دردی را مرهم نَهَم
یا مرغکی رنجور را به آشیانه باز آورم؛
حاشا حاشا، که بیهوده نزیسته‌ام!
در مورد امیلی دیکنسون گفته شده که مبتلا به «اختلال شخصیت اسکیزوتایپی» بوده، 
گرچه یادآوری این نکته ضروری است که تشخیص قطعی در مورد ابتلای افراد مشهور خصوصا اندیشمندان به اختلال خاصی بسیار جای تردید دارد و نشان از کوته فکری افرادی دارد که بسیار سطحی به زندگی و آثار این مفاخر نگریسته اند، خصوصا کسی نظیر دیکنسون که او را «دختر مولانا» نامیده‌اند، که عمیق و ژرف از این شعر مولانا الهام گرفته است:
من کسی درناکسی دریافتم پس کسی درناکسی دربافتم
و شعرش را اینگونه سرود:
من کسی نیستم!
تو کیستی؟
آیا تو نیز کسی نیستی؟
پس اینگونه ما دو هیچ کسیم، پس این راز را فاش مکن
زیرا جار می زنند و رسوایمان می‌کنند
چقدر ملالت آور است کسی بودن
چقدر مرارت بار است چون قورباغه‌ای
اسم خود را برای لجن زاری ستایشگر، مدام تکرار کردن!
