فیلم «کودکی ایوان» (Ivan’s Childhood) ساخته «آندری تارکوفسکی» کارگردان و نظریه‌پرداز شوروی سابق است. از مشخصه‌های فیلم‌های تارکوفسکی می‌توان به معناگرایانه بودن، با زمینه‌ای متافیزیکی به همراه برداشت‌های بلند، ساختار دراماتیک نامتعارف و استفاده هنرمندانه از تکنیک فیلمبرداری اشاره کرد.
فیلم «کودکی ایوان» درباره «ایوان» پسربچه دوازده ساله ای است که خانواده‌اش را نازی‌ها در دوران جنگ جهانی دوم کشته‌اند. او در کودکی به عنوان «مین‌یاب» وارد ارتش می شود و در آخرین مأموریت خود بر خلاف خواست فرمانده‌اش دست به کار خطرناکی می‌زند.
«ایوان» نماینده تمام کودکانی است که جنگ به حریم کودکی شان تجاوز کرد و آنها را تبدیل به کودکانی پر از کینه و نفرت و حس انتقامجویی کرده است.
این فیلم مرا به یاد هزاران کودک و نوجوانی انداخت که سبکبال و سرخوش، با روح زلال و پاکشان به دنبال کشف زیبایی ها و زلالی های زندگی بودند، اما دستان اهریمنی و بازی کثیف بزرگان، بازی و شادی و لذت بردن از دنیای کودکی شان را از آنها گرفت.
تصاویری که در این فیلم از زشتی های جنگ می بینیم، در واقع نمایانگر جهانی است که کینه و نفرت و خشونت را جایگزین عشق و دوستی کرده است.
تارکوفسکی جنگ و ایدیولوژی های غیر انسانی جنگ افروز را مایه های سقوط و فروپاشی بشریت می داند.
با دیدن این فیلم و خشونت و توحش و کشتارهایی که این روزها بر ملت هایی از دنیا اعمال می شود، ما هم حق داریم همانند تارکوفسکی، سوگوار همه بشریت باشیم.
